De Heere is opgestaan, deel 18

Schrijven is net als ademhalen. Het hoort bij mijn leven. Niet dat ik al schrijvend geboren ben, hoor. Nee, ik heb in 1969 rustig in de wieg in Giessenburg (bij Gorinchem) gelegen, werd een peuter die ‘ikke self doen’ zei en was dolblij dat ik op zesjarige leeftijd lezen leerde. Natuurlijk dacht ik na die eerste schooldag in de eerste klas (je had toen nog een aparte kleuterschool) dat ik álles al kon. Maar ik moest nog heel veel leren. En dat moet ik nu, zoveel jaar later nog steeds. Want ook al kwam mijn eerste boek uit toen ik 17 was, leer ik nog altijd nieuwe dingen. ‘k Vind het trouwens ook leuk om iets nieuws uit te proberen. Mijn eerste vier boeken waren meidenboeken. Daarna heb ik van alles geschreven: kinderboeken, kleuterverhalen, Bijbelse verhalen, een novelle, een roman, een Bijbels dagboek, een boekje over zelfverloochening en óók (kerk)historische boeken. Dat laatste genre ga ik steeds leuker vinden: jongeren en ouderen iets vertellen vanuit de geschiedenis. Van geschiedenis kun je veel leren. Niet alleen als lezer, maar óók als auteur. Hoewel mijn leven voor een groot deel uit schrijven bestaat, is er natuurlijk meer. Voordat ik met mijn man trouwde, werkte ik in de gehandicaptenzorg met meervoudig gehandicapten die niet konden spreken. Na de geboorte van onze oudste zoon (we kregen zes kinderen van de Heere) ben ik gestopt met werken. Wel heb ik een poosje vrijwilligerswerk in het speciaal onderwijs gedaan en waren we gastgezin voor een gehandicapte vrouw. Nu geef ik taalles aan een aantal vrouwen die als vluchteling naar Nederland zijn gekomen. En ten slotte ben ik ook bestuurslid van Stichting Friedensstimme. Want werken in Gods Koninkrijk… is het mooiste wat er is!